La bidia a su nessi duas bortas sa chida, cuasi semper in Bia Majore, intrande o ’essinde da-e carchi buteca. Dego fachia ’e totu pro l’addopare e pro la saludare. M’aggradiat a la bier. E mi fit piàchiu a la firmare, a mi presentare, a li dimandare sas nobas. Ma nd’aia birgonza. Istranu, ma beru. Non semper fachimus sas cosas chi pessamus, e non semper namus sas cosas chi juchimus in coro. O pro unu motivu o pro s’àteru, e a bortas peri chene lu cherrer, furriamus a s’imbesse sas ideas cranucàndelas e mascheràndelas de fiacas putaninas e de acasazos chi an su sapore issàpidu de s’ipocrisia. Amus birgonza ’e mustrare sos sentimentos beros chi, a dispetu ’e su dimóniu, sun puros e onestos ca juchen galu s’àlinu caente ’e s’amore e de sa suferéntzia umana, atzetada chin amorosa e relizosa dinnidade.

 

Fipo nande: mi fit piàchiu a la firmare. Ma no isco ite mi l’impediat. Propriu gai. Fortzis su rispetu? S’afetu? Non l’isco mancu dego… Bos azes a dimandare: “Ma de chie est faveddande?”. Bene. Bos lu naro derettu. So faveddande de una fémina meravilliosa. De una signora galana e afetuosa. Non solu, ma sàpia. Mi paret de la jucher galu in dainnantis. Bestia ’e nigheddu, semper bene posta, a conca nuda, chin sos pilos de seda bell’e totu canos, rimunios da-e unu curcuddeddu delicau, a sa moda. In sas dies ùmidas li fachiat cumpannia unu paracheddu e una borseta minore e assuta chi dabat s’impressione d’esser mesu bòdia. Fit semper in presse. Alligrabat su passu comente una zòvana, mancari seret àpiu una setantina ’e annos. E dego mi l’annotabo incantau, semper desizosu de negossiare chin issa. E, chene lu cherrer, comente in beranu arribat su tempus bonu chi fachet ifriscare sa campagna, est arribada sa die de nos faveddare.

 

Fipo in sa posta. Depia facher unu contu currente. Podian esser sas deche ’e manzanu. In dainnantis meu, in fila, b’aiat duas o tres pessones; in daesecus, una dechina. Negossiande, comente càpitat, chin-d-unu e chin s’àteru, mi ziro, e che bio, in fundu a sa fila, sa signora de sa cale fipo faveddande. M’acùrtzio a issa e li naro: “Signora, prenda il mio posto. Io non ho fretta!”. Issa, cuasi incrédula, caminande abbellu abbellu, ocupat su postu meu. Prima però chi dego mi nche sere istresiau, mi dimandat: “Ma scusi, chi è lei?”. Dego, ruju, no isco proite, li rispondo: “Sono il tal dei tali”, e li naro su lumen meu e su ’e babbu; e issa, pronta, ch’azunghet deretu su ’e mama, nandemi: “Oh, Dio, quanto sono felice di rivederti! A casa dicevo sempre: mi saluta un giovane in baffetti. Con tanta premura. Chi sarà?”. “Un tuo alunno, mamma, ne hai avuti tanti”, mi rispondevano. Ma io non riuscivo assolutamente a capacitarmi. È strano! Com’è la vita! Dimmi, parlami di te!”. E gai amus incomintzau a nos narrer totu. A unu tzertu puntu l’apo dépiu rispondere a una dimanda pretzisa, nàndeli su chi fachia, s’arte mea. Forzis l’ischiat. Ma apenas li apo nau, chin sa manu manca istringhet ambas manos meas, e chin sa dresta m’acasazat sa massidda, comente chi sere istau una creatura, nàndemi: “Bravo! Mi fa molto piacere, è un mestiere meraviglioso, dà molte soddisfazioni!”. Faveddande, dego paria una machinedda, e issa, sa mastra mea, signora Gaias, muzere de su biadu ’e su mastru Floris, fit sa fémina prus felitze ’e su mundu. Cando nos amus istrintu sa manu pro nos saludare, in dainnantis de s’isportellu de sos contos currentes non b’aiat nemos. Cudda bete fila longa non bi fit prus. Fit cuasi mesudie. Su tempus, negossiande ’e cosas bellas, nos fit colau gai, comente unu bolu ’e puzones. E gai, comente unu bolu ’e puzones, est colada sa bida ’e sa mastra Gaias, perela istimada de unu tempus riccu ’e profumos d’amore e de sentimentos immortales.

 

Su contu no est galu finiu. Su sero etotu drinnit su telefono. Fit su fizu. Chin boche crara e lestra mi nat deretu: “Ciao! Sto telefonado per ringraziarti di tutto. Mia madre stamani è tornata a casa felice come non mai. Da tempo non la vedevo così giuliva. Non fa altro che parlare di te. Ti ringrazio. Improvvisamente è ringiovanita di dieci anni!”. At faveddau issu solu. Dego no apo pótiu facher ateru che risponder “grazie”. Ma, in presse in presse, l’apo peri nau chi no apo azuntu nudda a sa beridade. Própiu nudda!
Cantu bi cheret a render felitze un’ànima bona! Bastat de aer su corazu de esser nois matessi, de ammentare sas cosas grassiosas chi cando fimus in pitzinnia nos an illepiau s’ànima in sa nues càndidas de su chelu. Comente alunnu betzu apo pro sa mastra mea un’ammentu prenu ’e simpatia, pintu ’e sorrisos, de acasazos, e de premuras pimpirinadas de nòbiles sentimentos e de paràgulas bonas; comente babbu ’e famìllia e mastru ’e iscola nutro pro issa una venerazione. Da-e tantos annos Zesu Cristu nche l’at trasferia a sas iscolas de su chelu. E commo fachet letzione, mancari non bi siat su bisonzu, a totu sa zente chi l’at chérfia bene. E fatu-fatu osserbat sos chi sun galu pistande inoche, in custas percas marturiadas da-e sa malìssia, e precat su Sennore chi los azudet a finire su petorru sufrinde cantu prus pacu est possìbile. So sicuru chi commo sa mastra m’est intendende. E sentz’àteru nd’est cuntenta. E fortzis m’est peri nande: “Questa volta in comporre la sufficienza te la sei meritata!”.
Bi nd’at chérfiu!