Su contu de Marcu Madeddu, su piciocu carboniesu malaidu de Sla chi at scioberau a innantis de si morri in Svizzera, aunia sa “morti durci” est lei, e in segus at decidiu ca galu no est lompiu su tempus, nos at obertu su coru, is arregodus e s’arriolu.

Nosi seus arregodaus de un’amigu nostu chi in familia tenit unu malaidu de Sla.

Umperaus atrus nominis: su malaidu ddu tzerriaus Pascali e s’amigu, invecias, Pepi.

Pepi est un’amigu, torraus a nai, chi de tempus meda connosceus, personi sempiri atenta a cussu chi sussedit a s’atra genti.

Pascali est un’omini prus mannu de Pepi, cun d’una familia galana meda, allirga e cun milli progetus po su benidori.

Pepi de Pascali tenit stima manna e si bolint unu beni macu. Pascali non tenit perunu vitziu: non bufat, non pipat e pensat feti a sa familia, a sa genti debili e a pesai duas figligeddas, chi a ddas tzerriai prendas est tropu pagu. Ddu scieis su disigliu de Pepi candu castiaiat Pascali cun is figlias? “Ia bolli essiri unu babbu comenti de Pascali”, pensaiat Pepi.

Pascali andaiat a innantis cun su trabagliu e sa familia, ma una dì at cumentzau a tenni unu dolu a unu genugu. Atzopiaiat e po unu tempus passaiat de unu dotori a s’atru. In d’una pariga de mesis, Pepi s’arregodat ca fut friargiu, is dotoris narant sa insoru: Sla!

Pepi ddu benit a sciri in d’unu merì fridu de friargiu e galu s’arregodat totu: is fueddus de sa pobidda de Pascali e su dolu, chi de tandu, dd’est intrau in su coru.

Pepi at fatu passai una bona pariga de dis e, a pustis, est andau inderetura a agatai a Pascali. “Cumprendu totu, su benidori miu est sinnau, non m’abarrat che cicai de mi dda gherrai, ma una cosa feti ia bolli in cussu chi m’abarrat de biviri: non bogliu chi sa genti si nd’apenit de mei!”, is primus fueddus de Pascali cun Pepi.

Pepi s’arregodat candu bessit de domu de Pascali, peruna lambriga, Pepi s’arregodat de candu pigat sa machina po torrai a domu sua, Pepi s’arregodat is pensamentus chi teniat in conca. Dolu, dolu, dolu, peruna spera, ma cun gana manna de agiudai sa pobidda e is figlias de Pascali. “Comenti?”, si pregontaiat Pepi. “Sa sola cosa de fairi est abarrai a su costau insoru, sa presentzia, s’amori, fendu calencunu cumandu”, s’arrespundiat Pepi.

De tandu Pepi cumentzat a pensai dogna dì a Pascali. Pepi non fut fatu de linna e candu s’agataiat in disisperu disigliaiat de pigai su postu de Pascali. “Chi unu non si ddu meritaiat est Pascali”, po dis e dis chi, in segus funt diventaus mesis e mesis, custu fut su pensamentu de Pepi, cichendu, a dogna manera de andai a innantis in sa vida.

Pepi at bidu Pascali sciuscendusindi: de su tzopiai a su baculu, de su baculu a sa cadira, de sa sa cadira a su letu. Ddu at intendiu cun sa bogi trula, ddu at fueddau cun su computer e cun is ogus chi castiaiant is litaras postas in d’unu orrogu de prastica. Ddi prangiat su coru a Pepi e in donnia chi andaiat a dd’agatai torraiat a domu cun su coru in disisperu.

Imoi Pascali, a pustis de annus, est crocau, non si movit, castiat cun is ogus, sa faci no est sa matessi, ma bolit sighiri a biviri. Chini s’acostiat a issu chistionat e chistionat, Pascali cumprendit totu, iat bolli arrespundiri a totus, poita Pascali est bonu de coru e fut sempiri prontu a agiudai chinechisiat.

Una dì Pepi fut in disisperu, comenti sussedit a totus. Teniat feti unu disigliu po cicai de andai a innantis, castiai is ogus de Pascali. At pigau sa machina, est intrau in domu sua e at castiau cussus ogus. Ant fueddau cussus oghigeddus chi parint mortus: “Pepi gherradidda, non ti facas binciri de is pensamentus legius ca sa vida est sa cosa prus bella chi teneus”.

 

 

18 de martzu de su 2022

 

 

Màuru Mura

 

 

“Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna – IMPRENTAS 2020-2021 LR 22/2018, art. 22

 

 

Foto: https://www.creha.it/news-prodotti-ortopedici-e-ausili-per-bambini-disabili/malattia-sla-una-rara-patologia-ancora-da-comprendere