Sa cerésia de su sturru inimigu de Préidi Murru ministru de sa Crésia

Pregontànt is pipius e is piciocheddus a is mannus:

-Containosì unu contu-

-E ita contu boleis a si contai?

-Su contu de Michel’e contu, de Michel’e pau, su cont’est accabau!

-Aici andat beni…

E in is notis friscas de s’istari, siciaus in su reminaxu de s’enna aberta cun a giru

a giru totu su bixinau o in is notis de burrasca de s’ierru, secius in su callenti

acantu ’e sa forredda abui sa pampa e su fogu fiat scinciddas in mesu ’e sa coxina,

ca parenta astellixeddas in s’airi, is becius nostrus contànt cun grandu prexeri is

contus de is contus, spassiendisì issus po primus prus de is piciocheddus.

E inciandus, ascurtai unu pagu su contu ’e su tostòinu.

Nci funta duas gomais chi biventa accant’e pari; a una de issas ddi fut mancara

una pudda: xica e piga, de sa pudda mancu s’umbra. Sparèssia! Dda xicàra in dogna

furrungoni ma de sa pudda no ndi fut prusu perunu strisingiu, at pregontau

a totus ma nisciunus dd’iat bia.

Pregontat inciandus a sa gomai, ca po sorti fiat fincias’a bixina:

-Gomai mia, m’est amancara una pudda, non est chi ’osu dd’eis bia in carincunu

logu?

-Nossi, gomài, nossi. No dd’apu bia, nossi!

Ma scièra su de issa, ca da tenèra giai cotta e in ciù pratu accarraxàra cun-d-un’atru

pratu. E passat.

Sa gomai torrat a domu, sa pudda non s’agatat, si dd’at arai papara mragiani!

S’atra gomai a ora ’e papai andat a pigai su pratu cun sa xena, ma su pratu non fut

prusu pratu e sa pudda non fut prusu pudda: s’agatat in is manus unu tostòinu:

ca Deus d’era castigàra ca su Sant’Uanni non est brulla e non si depint traixi is gomais e is gopais, ca su sant’Uanni est lassau de Deus.

Aici est nasciu su tostòinu ca po primu fut una pudda e oi in dì fait is ous acumenti

ddus fiat a primu, candu fut ancora pudda.

 

……………………….

 

-Containosì un’atru contu – pregontant is pipius cun is ogus che piastus e is origas

beni alluttas.

-Un atru sceti e agoa andais totus a dromì:

-Sì, contu su contu ’e Predi Murru-

Depeis sciri ca Predi Murru fut unu grandu Predi, meda bravu e de cusciencia de

sa crèsia de una bidda de innoi acanta. Issu teniat unu bellu giardinu cun medas

matas de bona frutas. In su mesi ’e làmpadas ddi costumàt a essi is matas de sa

cerexa beni carriàdas de fai disigiu, ma Issu no nd’acudiat giai mancu a ndi tastai

ca ddi fut ingustau unu sturru e no nde ddi lassàt. Pensendi su de podi fai,

dd’’enit a conca de scri duas arrigas in-d-unu paperi, ca frotzis su sturru podiat

essi puru literau. E aici fait, pigat un’arrogu ’e paperi e scrit a craras literas:

Deu seu Predi Murru amigu de sa crèsia, pregu a sinior Sturru chi mi lassit sa cerexa.

Sempri cunfidendi in s’aggiudu ’e Deus e in sa cuscientzia de su Sturru, apicat su

paperi a pupa a pupa de sa mata in-d-un arrampu beni carriau de cerexa giai cota.

A s’incrasi Issu andat in giardinu e in sa mata, giai totu scuta, a pupa a pupa agatat

su paperi a su ’mbressi abui su Sturru, ca fut puru literau, dd’at arrispustu

cun literas craras e mannas:

Deu seu Sinior Sturru annemigu de sa cresia, bai in bon’ora Predi Murru, deu mi

papu sa cerexa.

E ponendi in frutu su donu de sa passientzia, su Predi at dépiu lassai a su Sturru

totu sa cerexa.

E imoi est trigadiu, is contus funt acabbaus, s’est fata s’ora ’e si crocai: petza cota

e petza crua dognunu a domu sua!!! E … de pressi… po si nuncas…