Sa soledade m’est inghiriende

a sa muda, intro ’e làcanas

de tempus pius istrintas

die pro die, e non cun muros

de pedra niedda de nuraghe o cuile

ma cun ispuma ’e mare bianca nida

lébia chi paret ària

benzende dae lontanu

cun càntigos de deris e de oe

e boghes de ammentos e de dolu.

 

 

E si moven sas abbas de su mare

buddende chena pasu

comente chi b’esseret unu fogu

semper atzesu in su fundu ’e s’abissu.

A dies s’iscudet s’unda abbulotada

contr’a sas altas rocas

de sa costera a las betare a terra

o torrat lena lena

a pe’ de sos iscoglios murmutende.

Passan navios intantu

andende a s’àtera ala de su mundu

e los sigo cun ojos e cun coro

cant’imbatit sa vista

fin’a cando non sunu

disparidos che bolu de puzone

in sa lughe ’e su sole.

 

 

Contados sun sos meses e sos annos

chi mi tocan de vida

e mi ’enin sas dies a sa lestra

a serrare su giru totu in tundu

che presone ue resto in disisperu

de poder impreare

pagas oras ebbia

a fagher calchi cosa pro sos ómines

e salvare sas àlvures, su jogu

su bisonzu ’e sos basos

e de sas serenadas a sa luna

cando sa note est bella e pàsidu su coro.

Est tando chi mi torras a sa mente

dae su tempus andadu 

e dae su filu istrìzile

chi cosit chelu e mare:

e movende sas laras a su risu

mi naras cun sos ojos sa peràula

chi solu l’ischis tue, de s’acunnortu.

 

 

Juanne Maria ’e Cherchi