Sa soledade m’est inghiriende
a sa muda, intro ’e làcanas
de tempus pius istrintas
die pro die, e non cun muros
de pedra niedda de nuraghe o cuile
ma cun ispuma ’e mare bianca nida
lébia chi paret ària
benzende dae lontanu
cun càntigos de deris e de oe
e boghes de ammentos e de dolu.
E si moven sas abbas de su mare
buddende chena pasu
comente chi b’esseret unu fogu
semper atzesu in su fundu ’e s’abissu.
A dies s’iscudet s’unda abbulotada
contr’a sas altas rocas
de sa costera a las betare a terra
o torrat lena lena
a pe’ de sos iscoglios murmutende.
Passan navios intantu
andende a s’àtera ala de su mundu
e los sigo cun ojos e cun coro
cant’imbatit sa vista
fin’a cando non sunu
disparidos che bolu de puzone
in sa lughe ’e su sole.
Contados sun sos meses e sos annos
chi mi tocan de vida
e mi ’enin sas dies a sa lestra
a serrare su giru totu in tundu
che presone ue resto in disisperu
de poder impreare
pagas oras ebbia
a fagher calchi cosa pro sos ómines
e salvare sas àlvures, su jogu
su bisonzu ’e sos basos
e de sas serenadas a sa luna
cando sa note est bella e pàsidu su coro.
Est tando chi mi torras a sa mente
dae su tempus andadu
e dae su filu istrìzile
chi cosit chelu e mare:
e movende sas laras a su risu
mi naras cun sos ojos sa peràula
chi solu l’ischis tue, de s’acunnortu.
Juanne Maria ’e Cherchi