Su perìgulu pius mannu, pro su presidente de sa Regione Frantziscu Pigliaru, est de aer ligadu su partidu sou a fune longa, déndeli s’ampramanu chi non meressit. A cando sa Giunta? Finidas sas eletziones su presidente aiat nadu: in pagas dies. A s’imbesse -iseta, caddu meu, a crescher erva- de dies nd’at coladu ja  vintitres e de Giunta non si nd’assebertat galu mancu istiga. Sighende gai, a su professore tataresu li podet cumbinare su chi fut cumbinadu, calchi joba de deghinas de annos innanti de oe, a un’àteru presidente timerosu: sos partidos chi l’aian votadu semper in briga pro sos assessorados e sa Regione semper in crisi. Cussa presidéntzia est colada a s’istória de s’autonomia coment’e una de sas peus.

 

Sa manera pro s’isfrancare dae custu perìgulu est una ebbia, chi su presidente andet a su Consizu Regionale e nerzat: “Non resesso a cumponner sa Giunta pro sas pretesas de sos partidos, deo mi ch’ando ma cun megus bos ch’andades totucantos bois”. Non bi cheret meda a si figurare sa currera a lu pregare de non lu fàghere, ca si b’at una cosa chi ispantat sos consizeris est a che los dispaciare dae su Consizu. A diferéntzia de su presidente, chi tenet un’arte, cantos àteros consizeris de arte non nde tenen manc’una?