Sas peràulas sun pòberas e nudas cando semus de fronte a dilgrascias chene nùmene comente est custu disacatu de séighi mortos in pagas oras in sa temporada ispantosa chi at bisestradu paritzos tretos de Sardigna: Arzachena, Durgale, Torpè e Uras pius de totu. Mortu chene piànghere non si ch’andat, naraian sos mannos nostros, ma sas làgrimas non sun bastantes.

Beru chi cando s’iscadenan sas nues s’ómine s’iscoberit menguante in sos poderes suos ma como diat bisonzare un’analizu de seriedade subra sos dannos chi si podian isfrancare. In àteras disgrascias pius minores de custa, in sos ùltimos annos, si sun bidas sas neghes de chie at fraigadu in logos pagu adatos a sos fràigos e sun bessidos a pizu imbóligos e trassas de custu e de cuddu in trabaglios male cumpridos e àteras fartas minores e mannas.

Sos pompieris costuman nàrrere: pro una temporada, mezus deghe fogos: cun s’abba benit male a gherrare. S’abba connoschet su caminu sou e s’ómine lu devet lassare istare, cussu caminu, chene bi fraigare subra ca su perìgulu de dilùvios creschet, in su jambu de su clima de sa terra. S’ispera nostra est chi custos séighi frades e sorres non sian mortos indonu.