A du biri in is ogus trinus, in palas de cussas ullereddas chi portat in pissu ’e su nasu, assimbillat a unu turista tedescu ingiogassau. E invecias Stertzilesu est, mancai de su sessanta bivat in Casteddu. Maistu Pepinu Cucca tenit cincuantacuatur annus, e pintat de cand’est pipiu. Nanc’at fatu cuindiximila cuadrus ma non bolit etotu a dd’intzerriai pintori: issu est artigianu.

 

”Candu si chistionat de pintoris totus pentzant a Picasso, a Van Gogh, a Gauguin. Deu non bollu fai cunfrontus”, narat. Issu sighit su caminu de Biasi, Delitala, Figari, Stanis Dessì, is mannus de domu nosta e in su fratantis, cun passientzia e continuidadi, ponit a fatu a is beciteddus po ddus pintai a ollu in sa tela sua. Po issu funt mellus de is reis e de is reinas, o fortzis funt aberu reis e reinas: de logu, de antigoriu, de comunidadi. Cucca iat cumentzau imperendu istriscias de velludu a su postu de is pinzellus, e is cuadrus suus bessiant velaus cument’e sonnus, cument’e arregodus piscaus in fundu a s’animu. Imoi s’artista est mudendu manera ’e traballai, e incracat de prus su colori, cun is pinzellus. Feti sa tennica at cambiau, sighit invecias a poderai sa propiu mentalidadi descritiva.

 

”Soi unu chi cicat istorias de contai. Ddas agatu in sa cara ’e sa genti ’e ’idda mia –at fatu su retratu luegu de totus is omineddus e de is femineddas de Stertzili– e de is biddas bixinas, cument’e Seui e Sàdili. M’ia bolli ponni in Seulu puru, a pintai, immoi”, aciungit. S’iat a podi definiri unu pintori nàsciu cun sa vocatzioni de s’antropologia, Cucca. Atra cosa, invecias, fut sa vocatzioni de su nonnu –issu puru Pepinu– ca candu biat passai una bella picioca, contat su nebodi: ”Si ndi scidaiat prus de airi intendiu unu tallu ’e crabas in pissu ’e crobeta”. A donniunu s’arti sua.

 

Intra is personagius crosidadosus su pintori barbaricinu at imortalizau su seuesu Mellopapo, s’omini chi cantaiat is mortus cumenti fessit un’atitadora: ”Andaia a Seui faci ais ses de merì, poita issu a cuss’ora torràt cun sa fascina ’e sa linna in conca. Cumenti mi biat betàt a terra su ’iaxi e no dd’acabat prus de fueddai”. Un’atru chi su maistu at pintau in Seui est Tziu Dariu, s’eremitanu chi po annus at bìviu in su nuraxi de Ardasai. Caminat de strintorgiu a strintorgiu, s’artigianu de is coloris at imparau a conosci sa diferentzia intra una bidda e s’atra: ”In Stertzili sa genti est prus serrada, nci tenit meda a is promissas, a s’amigantzia, a is fueddus. In Seui chistionant craru, funt pràticus, no acanciaus cumenti si narat. In Sàdili ddu est una mentalidadi oberta, sa genti est individualista, prus pagu nerbiosa. Me’ in Funtana Manna, in sa ’idda de is abbaus, Pepinu Cucca teniat un’amigu: Bafoni su poeta. ”Sa prima ’orta chi m’iat bidu m’iat pregontau: e de chini ses tui? Ma gei ddu sciat de chini fua, ca connosciat a babbai e m’iat arreconotu de is trassas. M’est abarrau amigu fintzas a s’ùrtimu, Bafoni, e candu passaia in bixinau suu oberiat sa fantana e a marolla a marolla mi cumbidaiat a intrai”.

 

Bellus arregodus, ma su tempu carragiat bonus e malus, artus e bascius, ominis de importu e de nudda. Po cussu Cucca est sempri pintendu is becius de Stertzili e de is biddas a ingiriu ’e Santa ’Itoria. Po ndi lassai sinnu: de arratza, bestimenta, castiada, po contai sa storia intzoru. E mancai apat pintau in Campidanu ’e Casteddu e de Aristanis, su maistu nci torrat fatu fatu a corti, ca sa genti sua est sa prus chi d’arrechedit a disinniai. ”Imoi mi soi documentendu po Fra Nicolau Dessì de Stertzili, un’eremitanu brùxiu ca nanca iat fatu miràculus, in s’otuxentus. Fut un’erricu chi iat istudiau in Casteddu, a su Siotu, e imputau frassamenti de furtu, agoa de essiri istau giudicau innotzenti, iat postu is errichesas suas in d’una bértula cun d’unu billetu: ”E chini agatat custa bertula si chistat totu”. E partiu fut de Stertzili facias a Guasila, e agoa a Cabuterra, eub’est mortu. No est fàcili, ca fotografias o disinnus no nd’at de Fra Nicolau, perou istudiendu is contus, s’airada de is parentis suus, mancai intzertu su retratu”.

 

Cucca est muralista puru: in Ozieri at figurau s’isparadorgiu ’e Chilivani, a Carloforti at fatu unu murali po s’istoria ’e is ferrovias, at pintau is murus de Desulo, de Scalepranu, e in paris a Angilu Pilloni de Santu Sparau at fatu su murale de Genna ’e ’Idda, in Stertzili. Ma siat muru o siat tela sa natura ’e s’artista non mudat, e castiendu is traballus suus benit de narri, in donnia: ”Cust’est unu contu ’e Sardigna”.