Est de Santu ’Engiu, ma bivit in Casteddu de annus meda, unu de is maistus prus mannus de chitarra chi s’Ìsula apat tentu mai: Celio Meloni. Primu chitarrista clàssicu sardu, a partiri de is annus Sessanta, una borta a sa cida in su ràdiu, nd’at ispainau su repertóriu cun su programa Rai Celio Meloni alla chitarra. Contat: “Mi seu acostiau a sa mùsica istudiada de piciocheddu.

 

Gratzias a su ràdiu. Su sonu de su mandolinu, una ’orta chi fustis in gita cun s’iscola, mi nd’iat furau luegu su sentidu. Fua in tertza elementari. De tandu apu intregau ànimu e corpus a sa mùsica”. Oi Celio tenit 78 annus. Ma giai a sexi, cun Antonio Atzori – maistu de Pippo Anedda, su mandolinista prus mannu de su mundu – e cun Tottoio Scano a sa chitarra, fut primu mandolinu in cuncertus pùbblicus de grandu importu, cun sinfonias de Rossini, Verdi, Bellini, Wagner.

 

Bìvia cuss’isperiénztia bella, est froria sa passioni po sa chitarra. Celio at imparau solu, gràtzias aberu a un’origa fini, iscurtendu is discus de Segovia. Passau s’esami est intrau in s’Académia Musicali Chigiana de Siena – chi pigat feti is intèrpretis mannus – ghiada de Andrès Segovia e Alirio Diaz. A coa, a Lerida, in Ispànnia, at istudiau sa mùsica antiga cun Emilio Pujol. Sempri primu in sa graduatoria de is docentis de ghitarra, in is Cunservatórius musicalis de Casteddu e Tàtari, at fatu cuncertus in totu s’Europa, siat de solista siat in duo e in trio. In Sardìnnia, cun s’Ente Concerti de Aristanis e cun s’Ente Lirico de Casteddu, s’est amostau cun chitarra e orchestra in cuatru recital de un’obra de Porrino. Postu in contu in dónnia logu, e apretziau meda de su pùbblicu, paricius giornalis italianus e istrangius ant iscritu beni de issu. Su maistu Pujol dd’at sempri tentu istima manna.

 

A Lerida dd’iat arregalau sa biografia de Francisco Tarrega, cun s’iscritu Para el distinguido artista Celio Meloni, delicado interprete de la buena musica en la guitarra. Alirio Diaz dd’at sempri nomenau a is discentis che “sa mellus ghia in su campu didàticu e cuncertìsticu”. Segovia ddu cunsideràt musicista de talentu, virtuosu e artista.

 

Celio est unu maistu de pagus fueddus, geniosu e de bonu coru, cun-d-una sensibbilidadi manna. Po issu s’umiltadi, su de segudai sa bia dereta e sa seriedadi funt is printzipalis virtudis chi depit portai unu musicista. “Ia a bolli chi s’imparu musicali in is iscolas fessit donau a ispertus de aberu, de manera chi is generatzionis de cras possant gosai de is prendas antigas e modernas”, narat Celio. E sighit: “Oi is chitarristas chi istimu de prus, in su panorama mundiali, funt Alirio Diaz e John Williams, tra is sardus Marco Sulliotti”.

 

Funt istétius allievus de Celio finas docentis de su Cunservatóriu de Casteddu, comenti su flautista de fama internatzionali Gesualdo Pellegrini, babbu de s’ex assessori a sa cultura de su cumunu de Casteddu. Cun issu, F.M. Omerzowsky e Anna Paolone Zedda, Celio at fatu de chitarrista solista in otu cuncertus presentaus de Nicola Valle, candu fut presidenti de s’assótziu Amici del Libro. Ma is sodisfatzionis prus mannas po Celio funt is fillus. A totus is cincu ddis at imparau sa mùsica. Dûs de issus funt diventaus maistus de livellu raru: Marco e Valentino, chi oi in praticant s’atividadi cuncertìstica in totu su mundu.

 

S’arrennegu

 

Narat su maistu: “Oi sa cultura de sa mùsica, in Itàlia, est isparessendu. Finas po curpa de sa televisioni e de su ràdiu. Donant tropu logu a sa mùsica metzana e no allegant de chini dda scit fai de averas. Est una cosa de non crei. Feti innoi si seus torraus a cust’istadu. Po sonai in logus de unu certu livellu, tocat a essi amigus de is polìticus, chi nou ses foras de is giogus. Non balit nin méritu nin curriculum, non contat essi o nou artistas bonus. Custu est tristu. Mi fait feli, poita non biu nin interessu po in giòvunus nin tra is giòvunus etotu. Mancant is esemprus: andas in crésia e t’acatas chi is corus funt istonaus, càstias s’iscola cìvica e bis chi non s’andat a fundu in is istùdius.

 

Deu nau: chi si bolit fai finta de nudda, andat beni. Perou sa beridadi est custa. Candu fua piciocu sa genti iscurtàt, mancai essit tentu unu gradu bàsciu de cultura boliat imparai, connosci, si boliat melliorai. Oi invecias est su tempus de is sonadoris de cantzoneddas, genti chi guadangiat farrancadas de dinai sena ai fatu nudda in sa vida. Custus funt is esemprus chi sa genti bit e sighit, ca tenit ananti de is ogus is balossus de sa televisioni, non de seguru is chi abarrant seti oras de sighiu in palas de un’istrumentu musicali… E forsis est mellus chi connosciat cussus. Non fessit mai chi sa genti diventit intelligenti e duncas is polìticus depant movi su callentacadira”.