Su merì de su 14 de su mesi passau, a s’atòbiu chi s’asòtziu Amici del Libro ddi at bòfiu dedicai, sa genti fiat meda e non capiat in sa sala.
In sa relatada cosa sua, Gianni Filippini at ammentau su poeta de “sos laribiancos” comente amigu de is sardus capassus de defèndiri cun su fueddu e cun is dentis sa dinnidadi insoru in dònnia cungitura e a nanti de is potentis e de is prepotentis de sempri.
Cicitu Màsala no apretziàt sa polìtica de is colonizadoris antigus e de s’Itàlia po sa Sardigna, sa stòria de is bincidoris e iscriiat in versus e in prosa sa stòria de is bintus chi seus is sardus, mai cumbintus.
Is pòberus “laribiancos”, gràtzias a sa bon’ànima de Cicitu, ant pòtziu fueddai a s’umanidadi e alidai su respiru de su mundu. E sa cosa mellus chi si potzat nai de custu poeta nostru chi est presenti in sa literadura universali est chi Cicitu apat scritu in italianu e in sardu, in sa lìngua sua stimada, minuspretziada de medas “italiotas” e finas de sardus “canes de istelzu”.
In sa literadura chi contat po su mundu, unu postu pretzisu a Cicitu Màsala si dd’at donau sa fama: su chi at nau de issu Francu Brevini in “I Meridiani” de Mondadori; su chi ant iscritu de issu criticus literàrius spanniolus, croatus, russus, ungheresus, polacus, brasilianus e catalanus; s’amentu bonu chi, de sempri ndi tenint is frantzesus chi, in giornalis comente Telerama, La vie, Liberation, L’umanité, le Pays, La quinzaine litteraire… ant fueddau de Cicitu comente “carillonneur qui fait vivre un peuple gruillant sur la place du village par la force expressive implacable des ses oeuvres“ e comente “le dernier des sardes” (campanaro che fa vivere un popolo brulicante sulla piazza del villaggio con la forza espressiva incontenibile delle sue opere”… e comente “s’ùrtimu de is sardus”).
Is frantzesus, duncas, forsis prus de is italianus, de is italiotas e finas de is sardus ant appretziau a Cicitu chi at iscritu in unu dialetu de sa Sardigna operas chi ant a bàliri po s’eternidadi: pròpiu comenti iat fatu Danti Alighieri chi in unu dialetu italianu iat scritu sa “Divina Cummedia”.
Ma is italiotas e “sos canes de istelzu” custas cosas si ddas regordant sceti candu ndi chistionat Benigni!
A contus fatus e giai a pustis de dexi annus de sa morti sua, sa preséntzia de tanti genti a s’atòbiu de s’asòtziu Amici del Libro e totu su chi eus scritu cun Toninu Làngiu in s’ùnicu lìburu a issu dedicau in sa lìngua de s’ànima sua, demostrant cun respetu e cun amiratzioni ca sa stima po Cicitu Màsala durat ancora e sempri at a durai.
