Sa letzioni de Mialinu Pira est importanti oi coment’’e eriseru. ***Fundamentali, antzis. E no est una letzioni de maistu a discenti. Est un’arrexonada de fradi a fradi, de fillu de sa terra a fillu de sa terra, cun-d-unu garbu, una gràtzia e una profondidadi chi pagus bortas s’agatat in-d-un’istudiosu. S’antropologu bitesu, nàsciu in su 1928 e mancau in su 1980, al lassau a is fradis sardus operas mannas de anàlisi de sa sociedadi e de sa cultura nosta coment’’e La rivolta dell’oggetto e Sardegna tra due lingue, ma at lassau finas ’e Sos sinnos, unu de is primus romanzus in limba sarda (1983) chi est, in prus de essi una prenda, unu faru luxenti po is iscrîdoris isulanus chi, in su tempus presenti, bolint afrontai su mari mannu de sa literadura mundiali cun s’arca de sa limba nosta. Is chi poneus innoi funt is primus rigas de cust’iscritu. Unu sprigu euba is óminis sardus si podint arreconnosci.

B’a’ cosas chi pro las cumprendere bi chere’ tempus e isperienzia; e cosas chi cand’un’at isperienzia non las cumprende’ prusu. Cosas chi pro vortuna s’irmenticana e cosas chi pro vortuna s’ammentana; e cosas chi si credene irmenticatas e chi inbezzes una die a s’improvisu torran’a conca. In dunu sero de estiu, seitu supra una preta e i’ s’umbra sutta un’unnu ’e chercu milliones e milliones de annos prima de oje, a s’improvisu mìh chi s’ammenta’ de sa prima via chi aiat istumbat’in carchi cosa milliones e milliones de annos prima o vorsis ebbia carchi dechina de annos prima, cando i’ galu minore, criatura, o mancu naschitu. Ite i’ sa cosa u’aiat istmbatu? E ite it’isse matessi tando?Duar dimandas chene risposta. Ite i’ sa cosa? No lu potiat ischire si no ischiata ite it isse tando; e non potiat ischire ite it ca no ischiat ite i’ sa cosa. Ma s’istumbata emmo si l’ammentaiata: tumbu. Sos seros de estiu si sediat i’ s’umbra e bi pessaiata. Non giughia’ sa conca prena de paraulas, ma de sonos chi non ini paraulas. E tumbu it unu sonu, chili cheriat ammentare una cosa, sa cosa chi no resessiat a s’ammentare. E pessandebi tumbu non i’ mancu s’ammentu de unu sonu, de una cosa chi l’it intrat’in oricras, ma s’ammentu de una cosa connota a parpu, toccata a s’improvisu. S’ammentu de sa prima via chi aia’ toccatu carchi cosa, mancu chi’ sar manos, toccat’e bastat. Ca no ischia’ si a su tempus juchiat o non giuchia’ manos, nen brazzos, nen pedes. A su tempus non deviat esser mancu unu grori, de sos ch’idiat giocand’i’ sar funtanas. O potiat esser grori o pische e thurruncrone che cando proet naschi’ dae sa terra. Tumbu: ite li cheriat ammentare cussu sonu prur de su chi l’ammentaiat?