Cun sa morte de Bachìsiu Zizi – su sero de mesaustu in Casteddu, inue jsse at vìvidu in sos ùltimos barant’annos- sa Sardigna at pérdidu unu de sos fizos de mezus virtude: pro su chi at operadu in su caminu pedrosu de sa vida longa sua, 89 annos, e pro sas òperas literàrias lughentes chi nos at lassadu.
A pitzinnu est istadu dischente picapedreri in Orune (inue fut nàschidu in su 1925) e a pustis oberaju in Nùgoro. Ma apende mustradu unu donu naturale jaru pro s’iscola, sa famìlia -pòbera- detzideit de lu fagher istudiare, finas a che lu jìghere a sa làurea in Economia, balanzada in Genova. Sa carriera sua in sas bancas est istada de validoria distinta, finas a tànghere sos grados pius altos.
Ma s’istrina de natura dìliga e galana l’at àpida cun sa bona muta naturale de contare sas paristórias chi li naschian in mente e in coro. In baranta e pius annos de impignu at produidu siendas raras. Torran a s’ammentu paritzos tìtulos: Marco e il banditismo (1968), Greggi d’ira (1974), Il filo della pietra (1977), Santi di creta (1987), Il ponte di Marreri (1988), Mas complicado (1988), Il cammino spezzato (1994), Cantore in malas (1997) Lettere da Orune (1999), Èrthole (2001), I supplici (2002), Il brusio dei frangiventi (2003).
Como isetamus a bìdere cales onores l’an a bènnere dae sa terra nadia sua, e non dae Orune ebbia: sa morte no est semper binchidora, b’at ómines chi non poden mòrrere ca sa sienda insoro non timet su tempus de s’isméntigu.