M’at iscritu Bustianu Mariani, amigu orunesu chi istat in Tàthari. Una lìtera fiorida de peràulas dìligas pro su romanzu Antonandria, cun làudes e cumprimentos. Lassende a un’ala sos bàntidos – de sos cales li so gratu ma chi no mi paret bellu a ponner inoghe – sa lìtera de Bustianu faeddat de sas figuras de su romanzu, pessones bonas e malas, binchidores e perdidores. E subra unu de sos perdidores – Bustianu Carvone – Mariani at cumpostu unu càntigu in 17 istrofes de noe versos, setenàrios e endecasillabos, cun su tìtulu de Malaventuradu, chi mi paren gàrrigos de una bellesa verdadera e rara, ispirados comente sun dae unu sentidu profundu e in su matessi tempus  delicadu de apartenèntzia a ermosuras e dolos de sa terra nostra. (p. p.)  

 

 

   Malaventuradu

(Bustianu Carvone)

 

1. Cando dae minore/ si respirat s’alenu/ de s’offesa, sa briga e sa vindita/ e credes chi s’onore/ est rànchidu velenu/ chi firmat su rancore in pedra fita/ pensas a su dolore/ chi t’at dadu s’anzenu/ e l’as semper in coro a lama frita.

 

2. Su risu s’abbandonat/ e su sonnu agitadu/ acumpanzat s’edade giovanile/ e gai si che colat/ su tempus disizadu/ cancellande s’incantu e sa gentile/ doltzura chi colorat/ su visu delicadu/ comente sole ’e maju a manzanile

 

3. Su malu pensamentu/ est in custu passare:/ fogu lenu chi brujat sena frama./ Chircas ogni momentu/ de che lu cancellare/ isperende chi tzesset sa derrama./ Ma torrat su turmentu/ sa paghe a cancellare/ surdu a cussizos de babbu e de mama.

 

4. A cando firmu e forte/ a cando impauridu/ che sonnu malu si colan sas dies./ E si pro mala sorte/ un’ómine vrinzidu/ faghet unu saludu chi non bies/ pensas ch’isse sa morte/ pro tene at detzididu:/ dae cussu momentu prus non ries

 

5. E in custu dellìriu perenne/ si faghes atrivida/ d’una festosa bivida proare/ s’intendes faeddende/ persona mai ’ida/ credes ch’est pro a tie criticare./  E si nd’’ides ridende/ pensas est cosa ischida/ comente bi la fagher a pagare.

 

6. Una sola paràula/ m’est bastada a intendere/ cando fit ofuscadu su cherveddu./ Nada a beru o a fàula/ e sena la cumprendere/ de su coro partidu est su tocheddu/ induridu che taula/ e pensende a difendere/ cantu m’an imparadu a minoreddu.

 

7. E gai apo colpidu/ sena tantu pensare/ chie a mie faghiat pauria./ Pro istintu fuidu/ già prima ’e mi firmare/ in presse m’est passada s’allegria/ e su ch’apo timidu/ d’essire a bandidare/ pius non m’est parende balentìa.

 

8. E conto de sa vida/ chi passat su bandidu/ comente a mie chi l’apo proada/ cun s’anima indurida/ de chie est pessichidu/ e bidet in dogn’umbra zente armada. Solu cando est finida/ sa die, s’iscuridu/ est chi dat paghe a sa mente attristada.

 

9. E su logu abitadu/ miras dae lontanu:/ gai funtanas, cuviles, carreras./ Ti moves isfartadu/ chin-d-un’arma in sa manu/ sena lassare urminu in camineras./ De solitu aumbradu/ fuis dae su sollanu,/ preferis rocas buscos e costeras.

 

10. E custu tempus meu/ chi che fera puntada/ meda parte lu passo a ammentare/ non penso a su recreu/ de sa vida passada/ ca mai l’apo pótidu proare./ Ma cun sapore feu/ ogni die sagrada/ a largu intendo campanas sonare.

 

11. E como chi so solu/ m’’enit carchi turmentu/ a pedire poite ap’’atu custu./ E cumparit su dolu/ chin tardu pentimentu/ e narat chi de samben apo infustu/ sas manos, e su volu pro fuire in su ventu/ disizo che friscura in mesu agustu

 

12. In coro disaogu,/ in ojos cuddu ammentu,/ in sa mente sas fritzas de su lampu./ Solu tzessat su fogu/ cando calchi mamentu/ de sa mugra ammirende in netu campu/ su brincu chin su jogu/ chin sole e friscu ventu/ chi profuman che rosa in altu rampu.

 

13. Finalmente arveschida/ sa die disizada/ pusti una note e vintibator annos./ Passada e consumida/ po pena meritada/ lasso de sa prejone malos pannos./ E sa rosa dechìda/ chi sola apo lassada/ como acato sicada in sos afannos.

 

14. It’est chi m’est restadu/ de tantu derramare!/ Dépidu chin sa vida in contu apertu:/ su coro cundennadu,/ de sa vida ammentare/ solamente dolore e malu chertu./ E oje so torradu/ sena lu meritare/ vicinu a chie pro me at sofertu.

 

15 Ma no est terminadu/ su meu rurbamentu:/ no isco istare firmu o caminare. Dimandat coidadu/ s’ànima e alimentu/ ca lestra est caminende a si sicare. E cando so passadu/ in piata ’e cumbentu/ at torradu su coro a palpitare.

 

16. Fortza chi in chelu ses,/ deo m’invoco a tie/ de mi dare corazu in custa trama./ So oe suta pes,/tenzo sa note a die/ e sovente m’invoco a babbu e mama./ Iseto chi mi nes/ ite ispetat a mie:/ so anzone chi pérdidu at sa gama.

 

17. M’abbizo chi su sero/ est falande lontanu/ in orizonte de nues copertu./ No isco si istasero/ forsis atera manu/ a s’odiu sas jannas at apertu./ E duncas no ispero/ de ’ider su manzanu:/ ando a colare note in su desertu.