ImpiccatoEquitalia. Unu nòmini, una seguresa. Totu su trumbullu chi si nd’est pesendu in Itàlia est sinnu chi is cosas depint mudai e currendu puru. Sa genti est imparendu ca po si fai intendi, in custu momentu, non serbit feti a artziai sa boxi ma a ndi pesai is manus puru. Abarrendu citius, difatis, si fait cumenti cuss’anzone poberinu e miseru “chi isetat late dae su mariane”.

 

No est cosa de giogu. Sa gesti s’est bocendu. Sa chi non si bocit a manu sua nci pensat s’istadu cun in farrancas suas a dda agangai. Is temus funt cambiendu, narat una cantzoni connota. Calencunu si ndi depit acatai in pressi, ca sa paxi de una natzioni depit essi difèndia: cun sa lògica perou, cun s’intelligéntzia, non cun is armas o cun is càrrigas de sa polìtzia.

 

Is pòberus tenint fàmini. Sa genti non scit prus eita manu si donai. S’Itàlia est unu pallargiu prontu a abruxiai. E nci at genti cun s’alluminu in manus. Forsis funt is polìticus etotu is chi funt nendu marranu? E agoa calencunu s’ispantat chi Grillo pighit votus a undas? In Itàlia eus passau a centu a s’ora Maria Antonietta “brioches” de Frantza. Innoi mancu brioches, is ungas bolint a si papai. Cussas de is peis.