sid“Shine On You Crazy Diamond”. Sighi a fai luxi diamanti macu. Narat aici sa cantzoni chi David Gilmour, Roger Waters e Richard Wright, ghitarrista, bassista e tasterista de is Pink Floyd ant intregau a Roger Keith “Syd” Barrett. Issu at postu in peis su grupu. Dd’at imbentau, dd’at donau fama, dd’at lassau innantis de su tempus po s’abbandonu de sa menti sua. Istórias de su mundu, istória de su rock.

 

Totus is chi istimant custa band, oi in dî diventada clàssica cantu unu tempus fut ‘alternativa’, connoscint su contu de custu piciocu, bessiu de tinu po curpa de s’LSD. No est custu su logu po contai s’istória chilométrica de is Pink Floyd, ca nci at librus a dexinas chi dda contant e un’infinidadi de pàginas internet. Custa rubrica est bona po fai un’arrexionamentu. S’originalidadi de is primus Pink Floyd e de is cantzonis chi Syd Barrett at arregalau a su mundu intreu abarrat pretzisa comenti 45 annus fait. Comenti in cudd’austu de su 1967, candu fut bessiu “The Piper at the Gates of Dawn”.

 

Sa registratzioni fut cumentzada in friargiu: mancu ses mesis po mudai po sempri s’istória de su rock e de sa mùsica psichedélica. Unu viagiu tra imbentus de ispantu, personagius de sa fantasia e galàssias disconnotas. A intru e a foras de s’ómini. Syd Barrett fut unu géniu chi at bófiu brincai is làcanas de s’èssiri ‘normali’. Un’ispétzia de Salvador Dalì de sa mùsica, in cica de contai cun fueddus e sonus su chi nc’est in su mundu macu de is pensamentus. Su ciorbeddu, perou, est unu labirintu chene fini e s’LSD una màchina, o forsis un’astronavi, pagu segura. Non po nudda su chi dd’iat imbentau, Albert Hofmann, dd’iat batiau “su pipiu miu cumplicau’. “Shine On You Crazy Diamond”.

 

Sighi a fai luxi diamanti macu, narat sa cantzoni de Gilmour, Waters e Wright. E su fueddu ‘diamanti’ est postu in sa pesa, non betau a cudda manera. In 45 annus de tempus medas cosas parint becias, passadas, comenti in sa mùsica aici in is atras artis. Is cosas funt cambiadas, is sonus puru, is connoscéntzias funt créscias in dónnia campu. Ma “The Piper at the Gates of Dawn” fait luxi comenti in cudd’austu de su 1967. Sucedit feti cun is imbentus de is génius prus mannus. Pustis cuddu sonnu, contau a su mundu meda mellus de Freud – poita una cosa est a provai a imbucai in is mecanismus de sa menti po ddus analizai e un’atra cosa est arrennesci a fai bivi is própius sonnus, comenti faiat Fellini in is film sûs – de Syd Barrett pagu cosa fut abarrada.

 

Forsis su mitu, chi perou David Gilmour in un’intervista iat pintau aici: “Est tristu chi calencunu pensit chi siat unu sugetu ispantosu, una legenda in vida. Tenit a intru cosas chi no arrennescit a poderai e cun is calis no arrennescit a bivi e c’est chini creit siat una cosa tropu bella, romàntica. Est unu contu tristu, un’istória piedosa: fut una persona praxili de averas e de talentu chi est isvanéssia in modu cumpletu”. Poita su mitu no est beridadi. Syd si fut amachiau e is Pink Floyd ci dd’iant pérdiu, siat comente musicheri siat comente amigu.

 

“T’arregodas candu fust giovanu,/ faiast luxi che su soli./ Luxi a pissu tû, diamanti macu./ Imoi sa mirada de is ogus tûs,/ assimbillat a is istampus nieddus de su celu./ Luxi a pissu tû, diamanti macu./ Ses abarrau cassau in cuddu fogu ingruxiau/ de infàntzia e fama/ bentulau de su bentu de atzargiu/ beni, motivu de errisus allenus/ beni disconnotu, contu ispantosu, màrtiri, e luxi!/ Tropu a coidu as iscobertu su siddau/ as prantu po sa luna/ Luxi a pissu tû, diamanti macu./ Amelessau de is umbras de su noti,/ e postu suta sa luxi/ luxi a pissu tû, diamanti macu./ Beh, as ispaciau su beni beniu tû/ cun puntualidadi causali,/ ses setziu a cuaddu de su bentu de atzargiu/ beni ómini de moda, visionàriu, beni pintori/ sonadori de sulitu, presoneri, e luxi!” Aici ddu cicaiant, in su mundu connotu e disconnotu, is amigus sûs a Syd, nendudeddi, cun is fueddus de un’atra cantzoni de totus connota “Wish You Were Here”. Ia a bolli chi tui fessas innoi.

 

Forsis finas po iscancellai cussus fueddus grais che tronu, chi ddis iat nau Syd in s’ùrtima cantzoni fata cun su grupu. Su blues de s’orchestra: “Jugband Blues”, taca chi serrat “A Saucerful of Secrets”, su segundu discu de sa band. S’ùnica chi tenit sa frima de Barrett. “Est opera de cortesia manna de parti de bosatrus su de pentzai chi deu sia innoi/ e soi obbrigau de averas cun bosatrus po ai acrarau ca deu non soi innoi/ e deu no iscia chi sa stàntzia podiat essi aici manna/ e deu no iscia chi sa stàntzia podiat essi aici trista/ e bos torru gràtzias po nci ai fuliau is crapitas becias mias/ e po m’ai ingortu invecias a innoi bestiu de orrùbiu/ e mi domandu e chini est iscriendu custa cantzoni./ No mi ndi frigat chi su soli non fait luxi/ no mi ndi importat chi nudda est cosa mia/ no mi ndi frigat chi soi inchietu cun tui/ apu a fai s’amori in s’ierru./ E su mari no est birdi/ e deu istimu sa reina/ e ita est aberu unu sonnu?/ E ita est aberu una brulla?”