z profilo FOTO DE ANDREA MELEPepe Peralta est nàschidu in su 1975 in Cuartu e a pustis de esser istadu tres annos in Casteddu, como est vivende in Bosa inue tenet sas raighinas. S’est laureadu in Scienze dell’Architettura in s’Alighera e istùdiat pro s’ispecialìstica. Amantiosu de istória naturale puru, at fatu paritzos tribaglios in cussu campu. In custos annos at fatu mostras e proietziones, fotografias suas sun imprentadas in libros, rivistas e portales web.

 

– Comente e cando naschet sa passione tua pro sa fotografia?

Su disizu de frimmare sos ammentos e sa galania de sos logos inue isto l’apo tentu ja dae pitzinnu minore ma sa possibilidade de mi comporare una màchina fotogràfica est arrivada paritzos annos a pustis e deretu sa fotografia est diventada una passione.

 

– Cale atretzadura impitas oe e cale eris?

Apo comintzadu a retratare in su 1997 cun una Nikon a pellìcula, in su 2005 so passadu a su digitale e a Canon. Impito diversos obietivos segundu de su chi depo retratare, dae su grandàngolo a su tele e a su macro, ma su traste chi non lasso mai in domo est su cavalleto: m’azuat a pensare, a seberare, a cumponner s’immàgine.

 

– Sardigna e fotografia: ite t’aggradat de pius a fotografare de s’Ìsula nostra?

 Totu! Sa richesa e sa variedade de Sardigna. Bastat de si mòvere e in pagu tretu càmbiat su panorama, sa lughe, sos colores, sa zente.

 

– Cal’est su segretu po fagher fotografias bellas?

Sa curiosidade pro totu su chi nos inghìriat, s’ambiente naturale e curturale, s’istória, sa contemporaneidade. Non b’at bisonzu de andare non s’ischit a ube, sa Sardigna est una palestra pro fagher calesisiat tipu de fotografia. Tocat de istimare su logu in ue vivimus e de andare a iscobèrrere sos siddados chi nos aisetan.

 

 – Cales sun sas régulas ténnicas de fundamentu pro si mezorare?

Pro fotografare seriamente tocat de istudiare sa ténnica fotogràfica base, de ischire cumprèndere e manizare sa lughe e sos trastes (atretzadura) ma unu diciu narat: impara s’arte e pònela a parte. Unu si podet fintzas rebellare a régulas e a ténnicas pro sighire su limbazu artìsticu sou, pro contare su mundu cun sos ogros suos. Sa cosa de importu est a nàrrere carchi cosa, chi sa fotografia faeddet, chi nd’’essat su sentidu. Àtera allega de fundamentu est a fagher semper autocrìtica, a cumprèndere sos errores. E a istudiare su tribagliu de sos àteros fotògrafos!

 

Cales sun sos fotògrafos chi ammiras de pius?

Fotògrafos chi m’aggradan bi nd’at meda: Ansel Adams, John Shaw e Ben Hall pro sa fotografia de natura. Daniele Occhiato pro sa fotografia ornitológica. Mimmo Jodice, Michael Kenna, Ernst Haas pro sa fotografia artìstica. B’at de nàrrere chi fotògrafos de gabbale bi nd’at in Sardigna puru: Tore Ligios e Davide Virdis tra cussos connotos e paritzos giòvanos chi s’an a fagher annotare in s’imbeniente!

 

Unu fotografu bidet sos cambiamentos chi tocan sa zente e sos logos: coment’est mudende s’Ìsula nostra?

Sa Sardigna est mudende comente est giustu chi siat, ma in manera a bortas crara, a bortas istrana. B’at biddas inue bi sun prus giòvanos in belludu o caddos como chi non vint’annos faghet e biddas inue s’identidade est pérdida guasi de su totu. B’at biddas inue sos capannones industriales an leadu su logu de sas ortaliscias e logos inue sos montes si sun torra imbuschinde. B’at cambiamentos bonos e malos. Sa sotziolozia in Sardigna est istudiende e registrende cantu semus cambiende comente ìsula-natzione, ma su tribagliu sotziològicu no est azudadu dae unu tribagliu fotogràficu de su matessi tipu.

 

– Ite cheres nàrrere, de pretzisu?

In Sardigna amus fotografadu ogni nuraghe e ogni ghinnìperu supramontinu ma tenimus su dovere de documentare fintzas su tempus nostru, pro lu cumprèndere mezus e, prus puru, pro nde lassare memória a sos benidores. Ogni annu s’imprentan libros semper cun sas sólitas mazines de pastores in cambales, féminas in mucadore e fardeta, massajos a caddu a s’àinu. Cussa est sa Sardigna de su tempus coladu, como sos pastores giran in Pick Up, impitan cambales de plàstica o boneteddos de baseball, tenen tzeracos pastores rumenos etc. Chie lu contat custu? A parte carchi editore intelligente, sun pagas sas possibilidades pro sos fotògrafos sardos de contare sa Sardigna de oe. Custa no est e non cheret èssere una crìtica a sa fotografia ètnica (deo puru fato cussu tipu de fotografias) ma si la sighimus a fotografare solu in custa manera “romàntica” non semus contende sa beridade ma una Sardigna guasi folklórica, chi no esistit prus!

 

Ite bisonzat de fagher pro muntenner galana s’ìsula finas in su tempus benidore?
Pro la mantènnere galana e in mezoru b’at duas chistiones: una est curturale, s’àtera polìtica. A nois sardos nos bisonzat azigu de autocusséntzia in prus pro nos connòscher e istimare de prus, non depimus tìmere de crèschere e de nos abbèrrere a su mundu, non depimus pèrdere s’orgogliu ma nemmancu lassare de fagher autocrìtica, e in totu custas cosas s’iscola sarda depet intervènnere. Ma pro pònnere a cùrrere totu custas bideas o prozetos sos sardos depen torrare a èssere lìberos: de crèschere, de seberare, de faddire e de mezorare. Depimus èssere lìberos politicamente e in die de oe est semper prus craru chi su médiu est a che lòmpere a una Repùbrica Sarda indipendente.