gigi porceddIss’est unu chi bobat in su cielu de is nuraghesus aintru de navis-puddas gherradoras, o a cuaddu de pisitus longus centu metrus chi s’àrtziant in s’àiri cun maias chi nemus s’arregodat, currendu che cuaddus arestis fadaus in sa Giara, finas a torrai in su mundu de sa perda: su mundu de sa genti chi saludàt a manu oberta e pesada, po amostai is lìnias de sa fida e is beridadis de su coru.

 

Iss’est Gigi Porceddu s’iscultori, su sorresu amigus de is Janas e arrespetau de is Cogas, s’artista-ostréticu chi agiudat is perdas a angiai e chi andat peri is errius, cantendu una muina de brebus, po pediri a Mamai natura is rocas in isposas.

 

Is trabballus suus: undas de arti maca, esèrcitus de gherreris cun coratzas beneditas de centumila annus de abbasanta, spassiosas caras leadas de sa genti nosta prus curiosa, funt famaus in medas partis de su mundu, e in Germània spetzialmenti, euba, dónnia borta chi Gigi fait una mustra, sa genti si pinnigat che fromigas in su niu. “Deu apu cumentzau custu caminu a pipieddu: argidda e linna po imparai, candu faia su tzeracheddu de babbu me in su sartu, a curri is brebeis. In iscola faia is retratus de is maistus e de is bidellas. Innantis mi seu beni beni postu a istodiai s’arti clàssica, is fromas, is proportzionis, is materialis, a pustis mi seu arregodau ca fua sardu, e tandu m’est benia gana de sighiri s’àndala de s’arti cosa nosta”.

 

E aberu chistionat crara, sa boxi de is antigus a Gigi. Orroba de collegamentu adsl, chentza mancu bulleta a fini mesi, cun su rei de Monti Arcosu, cun is óminis de Santa Itória de Serri, cun is gigantis de Barùmini, Orroli, Paulilatinu e de dónnia corrunconi de s’Isula. Candu traballat Gigi – chi tenit una spètzia de furigheddu criativu in su naturali, battiau de iss’e totu: su scrafingiu de s’ànima – est cument’e in trance, si fait bentu, soli e abba, si fait pitziafui mannu bonu a iscràfiri cun is tanallas sa peddi de sa perda po giumpai finas a sa prupa, si fait nasu, buca, ogu, origa, capeddu, pintadera, tita, fossu, làmbriga, braba e ispada.

 

Si fait crastu isse etotu e su crastu si fait Gigi. Finas a cantu sa nascioni si cumprit, e de su tempus chen’’e idadi, lompit a s’era nosta su frutu de s’arti. “Traballai po mei est cument’e segai is cadenas de s’opressioni. S’arti est libertadi e liberatzioni. E tandu, mi scaresciu ca custa bidda parit sicorrendusì, ca nc’at laureaus scovendu is caminus – candu dd’agatant de fai – e ca tengiu un’amiga dotoredda chi, no agatendu mancu de fàiri una guàrdia mèdica in su corru de sa fruca, ci dd’at acabbada a bèndiri no isciu eita porta a porta. Poita sa dignidadi custa sotziedadi nci dd’at scavulada a illargu”.

 

Cand’est inchietu, s’iscultori sorresu iscrit puru: e, bistu ca su chi depit nai est grai, at pentzau de iscriri litras de pesu. In perda. E de seguru su chi dd’erricit non ci dda ghetat a su fogu po dd’abruxiai, e nimmancu dda segat in milli orrogheddus e nci dda fùliat a s’àliga chentza mancu dda ligi, cumenti si fait medas bortas sétzius cómudus a sa scrivania cun totu su paperàmini chi non erribbat: ca solumancu unu mallu ddi srebit. Gigi nd’at iscritu prus o mancu 172, de custas litras a sa Fred Flinstone.

 

Totu a genti de importu mannu, polìtigus printzipalmenti: “Po ddis sciacuai unu pagheddu cussas concas de burrincus chi tenint”, narat issu. S’ùrtima dd’est iscriendu a su Papa, tantis po dd’arregodai ca in Sardinia non si nadat in s’oru, ca su fàmini est presoni chi non s’intervenit de pressi s’Isula si fait totu in-d-unu cun s’Àfrica. E in su fratantis chi issu est chistionendu, sa truma de is fillus suus de perda – e intra issus una fémina grassa e tituda chi si spremit is sinus a costau de unu bartzoleddu in perda de erriu, unas cantu Cogas faulargias cun cuatru tzimingionis, e una ghiagiada de Tzius in baschixeddu – faint ch’ei cun sa conca e cun is ogus, e a ddus castiai parit chi nos e issus siaus unu pópulu feti: cussus Sardus chi ndi pesànt casteddus in perda candu, me in is cùcurus de Roma, non sciant mancu sa primu declinatzioni.

 

A urtimu Gigi, ca de unu pagu de tempus est cumbattendu cun-d-unu dannu chi at tentu a sa manu machedda, at torrau a imperai s’argidda, ca ddi permitit de ponni sa manu a traballai chentza de da fadiai tropu, s’est betau a una ricerca curiosa meda: fùrriat s’Isula de Sant’Antiogu a sa Gaddura cichendu is caras sardas prus sinceras. Lintu e pintu, dd’at intzerriau custu traballu.

 

E tandu – funt prus de milli is chi at retratu s’iscultori – est cumenti a biri cussus beciteddus trotus che tzinnìbiris secularis sétzius in su scaleri de domu, cun a costau su baculeddu, o cussus imbriagonis chentz’‘e dentis incogotius de s’àiri de su tzilleri (e de su mangasinu), cussus pastoris a origas de elefanti, nasu de popòtamu e cillus che tupa de murdegu e de moddissi, e in pagus fueddus totu sa sfilada de moda Armani de is biddas nostas, euba sa genti de oi, che is perdas de erriu chi chistionant a s’animu papingiosu de Gigi, est filla, cumenti narat cuddu, de s’Isula màgica anca sa genti bobàt subra su mari in navis-puddas gherradoras.