antonello sattaSun colados ses meses dae sa die chi Antonello Satta at dadu s’adiu a sa vida, su 16 de ’ennarzu, sende in s’edade de 73 annos mancu cumpridos (fut nàschidu in Gavoi su 9 de frearzu de su 1929). Pro nois est bénnidu su tempus de comintzare a l’ammentare.

S’ammentu sou est unu dovere pro totucantos sos sardos de bonu sentidu: su dépidu cun isse est de cuddos chi no s’onoran mai comente dian merèssere. Ma sa manera pius deghile a li render onore nos paret chi siat a l’istudiare comente mezus amus a pòdere: in su chi at lassadu iscritu e in su chi no aiat galu imprentadu, semper meledos fungudos de sientzia e de sentimentu.

 

Grascias a sa muzere de Antonello, Juanna Nivola, cumpanza sua istimada de una vida intrea, Làcanas podet intrare in s’archiviu de cust’òmine virtudosu pro fagher a ischire, a chie l’at connotu e a chie no at tentu custa bona sorte, cun cale talentu de analizu e cun cales pàlpidos de intragna Antonello Satta contaiat sa terra sua e sa zente chi la pòpulat, in bonas e in malas.

Su chi Antonello nos at lassadu in doda est unu siddadu ’àrriu ’e prendas e b’at a cherrer tempus pro nd’arrejonare comente li deghet.

 

Giornalista pro donu naturale, e duncas semper in mira de connoschentzias noales, in sos primos annos de impignu a pustis de sa laurea aiat tribagliadu pro su giornale de su partidu comunista –L’Unità– finas a su disacatu mannu de s’Ungheria, chi l’aiat abbertu sos ojos.

Fundadore e ghia de Nazione Sarda, pro tempus meda est istadu una lughe a sa cale abbaidare in chirca de seguresa. Congruida cussa esperientzia, chi l’at bidu a costazu de Juanne Lilliu, Elisa Nivola, Eliseo Spiga, Cicitu Masala, Gianfranco Contu, Nenardu ’e Sole e àteros. In su 1991 at pubblicadu cun s’imprenta de sa Jaca book Cronache del sottosuolo: una bandela de iscritura distinta e in su matessi tempus unu manifestu de giornalismu modernu e de identidade verdadera.

 

De sos artìculos suos -imprentados e nono- e de sas presentadas de òberas anzenas diat bisonzare de fagher una regolta, printzipiende dae su chi at nadu subra Terra, disisperada terra e Is canzonis de Benvenuto Lobina, dae su contivizu de Sa scomùniga de Préidi Antiogu e dae su capìtulu Nivola e la Sardegna in sa monografia intregada a s’artista de Orane dae sa Jaca book, semper in s’annu ’91. Chene contare s’indìcu intituladu Appunti metodologici per una ricerca sulla poesia popolare sarda in su primu numeru de sa rivista ”Il provinciale”, in su mese de abrile de su 1958.

 

Ma est in sos istùdios galu chene imprenta chi si costoit sa sienda pius de importu in su tempus benidore pro chie disizat de ischire bellesas e veridades subra sa Sardigna. De custos istudios, su pius intro de su coro sou est de seguru sa regolta de sos versos de Cantoni Buttu, cantadore gavoesu de su 1700. Antonello las aias isfrancadas dae s’isméntigu, custas cantones, chirchèndelas una pro una in s’ammentu ’e dura de òmines e fèminas betzas in sos primos annos Chimbanta.

 

Comintzat in cust’istiu de su 2003 s’impignu de Làcanas in sa caminera iscoberta e inditada dae Antonello Satta pro sa terra nostra, in su sole e in sa nèula de sas siendas  fungudas chi isse costoiat in coro. Sa lughe chi Antonello nos at dadu est de cuddas chi no si nd’istudan. A s’imbesse, podet galu ischintiddare comente ischintiddaiat cando isse fut biu.