Sa poesia de s’ànimu sû bessit bundantziosa, coment’’e s’abba de is funtanas de Sàdili, bidda sua. Tziu Remundu Pilia est de su 1927, ma de carateri parit unu giovuneddu. Poita tenit gana de presentziai a dónnia ocasioni, de cumentai dónnia fatu istóricu e a bortas de brullai subra is cosas chi dî po dî adóbiat in caminu. “Po su chi sucedit deu, su prus, ndi facu unu scritu. Ddi ’ongu unu giudìtziu a modu miu”, contat. “Su chi mi ’enit a conca nau”. Remundu amat sa poesia de piticheddu: candu faiat su pastori cicàt sempri cantzonis de ligi. E cantaiat po contu sû. S’est decìdiu a iscriri tempus agoa meda, perou: in su ’94, pustis de una gita in Trentinu. “Non mi fut pràxia una mossa ch’iant fatu in sa cumpangia e nd’ia fatu un’undighina. De igui ia cumentzau. E apu sighiu…. bellas o legias chi siant, is poesias, candu praxint a mimi parit ca praxant a is atrus puru” narat cun-d-un’errisixeddu.

 

Imperat siat sa limba de ’idda sua siat sa logudoresa, chi at imparau ligendu is poetas mannus: “Su incantu nostu fut cussu. Candu, in fatu a crabas o brebeis, cantiaus una poesia. Ancora no iscia eita ’oliat nai mancu unu sonetu, e abellu abellu m’apu istudiau totu e soi erribbau a innoi. No a meda, ca po fai meda tocat a essi poetas aberu”, sighit in sa brulla. Non si podit nai chi siat presumiu, tziu Remundu.

 

“Apu sempri assistiu a is garas poéticas” contat. “Mi nd’arregodu a Piras in-d-una de is primus ch’ia intendiu, a Isili. Si comenti Piras mancàt de ’oxi po cussu disturbu chi teniat, de mesu su pùbblicu unu dd’iat aboxinau: ‘toca s’obrei’. A-i custu, su cumitau dd’iat pigau e ci dd’iat bogau a foras. Piras iat abbandonau su programa e dd’iat cantau una pariga ’e otavas: dd’iat ligiu sa vida sena ddu connosci. Dd’iat nau su ch’iat crétiu ’e di narri”. Nd’at inténdiu medas de cantadoris, tziu Mundicu: “A Sotgiu, Seu, Crobu, Fadda, Tuconi, Masala, Zizi e, urtimamenti – narat – no mi nd’apu perdiu prus una de gara”.

 

De pagu at iscritu una poesia po is mundialis, una po Beppe Bigazzi candu dd’ant licentziau de sa Rai pighendudedda ‘de sa coa de su atu’ e una po su fatu de su prìncipi a Sanremu (su tìtulu est: Fra Sanremu e racumandus). Tenit sa vocatzioni de cronista, tziu Remundu. “Deu ddas facu cun sinceridadi – isvelat – is poesias fasullas non mi praxint”.

 

Innanti in Sàdili puru is poetas fuant medas. “In bidda nosta si cantàt a otavas, a mutetus, e in is ballus de carnevali si cantàt s’andimironnai, un’ispétzia de mutetu a giru cun su sonadori in mesu. E cantiaus in butega puru, e candu bufiaus, medas bortas, fut su binu chi cantàt…”. Tziu Remundu pensat siat un’isbàlliu chi is giovunus apant trascurau sa poesia. “Mancai su mundu apat cambiau e si siat isvilupau in atrus modus, no est giustu a trascurai cust’ambitzioni chi eus tentu de sempri”. Issu, finas a imoi, at iscritu prus de duxentus poesias. Sa chi pubbricaus est fata po s’amicìtzia e po su beni de sa genti, e descrit beni su modu de pentzai de tziu Remundu. Iscàmbius culturalis s’intìtulat, poita su poeta tenit sempri gana de si cunfrontai. Donnia dî. E custa est giovunesa.